Kaz Tüyü Bayramı kökleri çok eski tarihe uzanan bir sonbahar bayramıdır. Tatar köylerinde eskiden çok sayıda kazlar yetiştirilirdi. Bu kuşlar sahiplerinin çalışkanlığı ve bereketli olmasının sembolü sanılırdı. Kazlar en eski kümes hayvanlarından biridir. Tatarlar bu kuşları çok severler. Onlar sahibine zahmet vermeden kendileri nehre gider, kendileri eve döner. Kaz tüyünden gelinlerin çeyizini oluşturacak yastıklar, yorganlar yapılır.

Çok eski zamanlardan beri bu yana sonbaharda hasat dönemi sona erdikten sonra nehirlerin suları buzla kaplandı mı Tatar köylerinde kaz eti ve tüyü işleme çalışmaları başlar. Geleneğe göre bu gün kaz eti ve tüyü stoklaması yapılır.

Çok sayıda kazın bulunduğu ev sahibi komşularının evlerini tek tek gezerek kaz yolma törenine davet eder. Tecrübeli ev hanımları kaz yolmada ne kadar hünerli olduklarını gösterirler. Genç kızlar ise taklit etmeye çalışır. Bu tören sırasında kadınlar kızları dikkatle izler, en çalışkan ve başarılısına ise sonra dünürcüleri gönderirler.

Akşam vakti köyün tüm sakinleri nehre gider. Önde müzik eşliğinde saka sırıkları taşıyan süslü kadınlar gelirler. Saka sırıklarda kovalar yerine dörder yolunmuş kaz taşırlar. Nehre yaklaşınca onları buzlu suya indirirler. Bu törene ritüel şarkılar eşlik eder.

Bundan sonra herkes evine gelip bayram sofrasına oturur. Ev hanımı sabahtan beri krepler, çak çak, börekler yapar.

Bu bayramın sembolü kaz tüyüdür. Bu gün Tatarlar ertesi yıl kazlar daha çok olsun, herkesin hayatı bereketli olsun diye tüyleri dağıtırlar. Kaz tüyü mutlu evlilik sembolü olarak genç kızlara hediye edilir. Oğlanlar beğendiği kızdan tüy yani evlenme teklifinini kabulünü almak umuduyla kızların kazları yoldukları yere gelirler. Bu yüzden bayramın ardından genellikle çok sayıda düğün yapılır.

Bu bayram kuşakları birleştiren ve halkın adetleri ile geleneklerini koruma imkanını veren köy hayatının parçasıdır. Ulusal gelenekler günümüze kadar geldi, yaşlılar onları özenle koruyarak gençlere aktarırlar.